Al van jongs af aan staat grafisch ontwerper Saskia Maarse open voor andere culturen. Haar toeristische werkervaring in het buitenland en de wereldreis die ze maakte verbreedden haar kijk op de wereld en haar bewoners. De mix aan culturen in Nederland bracht haar op het idee voor haar boeken.
Jaren geleden kregen we Franse vrienden op bezoek. Ze waren nooit eerder in Nederland geweest. Zijn eerste vraag was: ”Waar zijn de bergen?” Tja, die hebben we hier niet. Haar eerste vraag was: “Waarom hebben Nederlanders allemaal plantjes voor de ramen?” “Eh, dat vinden we gezellig,” wilde ik zeggen, maar hoe vertaal je ‘gezellig’? Dit culturele stopwoord is onvertaalbaar en niet uit te leggen. Gezelligheid moet je ervaren.
Met opgeheven vinger kwam hij op me afgestapt. “Dat boek van jou,” zei hij, “dat wordt helemaal niks!” Diverse ondernemers – waaronder ikzelf – hadden tijdens een netwerkbijeenkomst een elevator pitch gegeven voor een volle zaal. Ik had enthousiast verteld over de plannen die ik had voor mijn boek Tutti frutti. De man met het opgeheven vingertje – zelf werkzaam bij een grote uitgever – voelde zich blijkbaar geroepen om mijn enthousiasme te temperen en mijn droom met de grond gelijk te maken. Jammer dat ik zijn naam niet heb onthouden. Dan had ik hem een exemplaar kunnen sturen.
Het was een steenkoude dag in januari. De Duitse Marietta was op weg naar een sollicitatiegesprek bij het taleninstituut in Utrecht. Ze was bloednerveus. Níet omdat dit haar allereerste sollicitatie in Nederland was. En ook niet omdat ze pas een half jaar in Nederland woonde en de taal nog maar net onder de knie had. Wat haar zo zenuwachtig maakte, was het feit dat het sollicitatiegesprek zou plaatsvinden met niemand minder dan de directeur van het instituut. Het idee alleen al… Bij aankomst was ze dan ook verbijsterd toen de directeur zichzelf voorstelde met haar voornaam en aangaf dat Marietta haar gerust mocht tutoyeren. Marietta kon er met haar hoofd niet bij.
“Gaan we niet nog wat drinken?” vroeg ik aan mijn nieuwe collega’s. Ze keken me verbaasd aan. “Eh, nee,” zeiden ze, “wij gaan naar huis.” Na een paar jaar in verschillende Zuid-Europese landen te hebben gewerkt, moest ik opnieuw wennen aan de Nederlandse werkwijze. Niet alleen aan de ‘9 tot 6’-mentaliteit, maar vooral aan de omgang met collega’s onderling. De contacten waren veel oppervlakkiger.
Voor een opdrachtgevers reisde Joseph maandelijks naar Marokko om o.a. kwaliteitscontroles uit te voeren in pakstations van citrusvruchten. Op 23 december 2004 – volgende week 10 jaar geleden – viel de Marokkaanse douane een van die pakstations binnen en vond daar een hoeveelheid hasj. Joseph was daar net gearriveerd en informeerde wat er aan de hand was. Het feit dat hij voor een Nederlands bedrijf werkte, was voldoende om verdacht te zijn. Hij werd gearresteerd en onterecht tot tien jaar gevangenisstraf veroordeeld.
Rotterdammers staan bekend als harde werkers: ‘schouders eronder, niet zeiken!’ Het harde werken is ontstaan in de havens van Rotterdam en is nog steeds kenmerkend voor de stad. Net als de humor. Met een gezonde dosis zelfspot op zak schuwen Rotterdammers niet om een ander in de maling te nemen. Met humor kun je immers problemen oplossen en leed verzachten.
Gewoon doen zit hier al eeuwenlang ingebakken, en als je overdrijft of je aanstelt word je direct een koppie kleiner gemaakt. Ook als je topsporter, premier of koning bent. Kijk maar naar de filmpjes van LuckyTV waarin filmmaker Sander van de Pavert koning Willem Alexander typeert als de goedgemutste koning ‘Willy’ met Haags accent die alle ceremonies eigenlijk maar ‘gekkighêd’ vindt. In vele andere landen zouden dit soort filmpjes ondenkbaar zijn.
All Rights Reserved. © 2018 Studio Odijk | Privacy verklaring | Proclaimer
Recente reacties