Hoewel Italianen de naam hebben – en er waarschijnlijk het meest over praten – zijn ze niet de grootste koffieleuten. Cappuccino drinken na 11.00 uur is in Italië over het algemeen not done. Welke landen domineren dan wel de jaarlijkse lijst van koffie consumerende landen? En wat zegt dat over de cultuur en hoe andere landen daar tegenaan kijken?
Toen de Turks-Nederlandse Hülya, dankzij haar Nederlandse (ex-)vriend, voor het eerst meemaakte, hoe Nederlandse families een verjaardag vieren, viel ze van de ene verbazing in de andere. Zo kwam ze in aanraking met een fenomeen dat zij nog niet kende: het ‘kringetje’ in de huiskamer.
Als ik tijdens mijn interculturele workshops aan een groep Nederlanders vraag: “Hoe ervaren jullie het als mensen vaak te laat komen?” dan liegen de reacties er meestal niet om: laatkomers zijn irritant, ze schoppen het schema door de war en ze houden geen rekening met degenen die op hen wachten. Te laat komen is ongepast en respectloos. Vaak worden laatkomers zelfs als onbetrouwbaar bestempeld: “Je kunt niet op ze rekenen.”
Het verschil in servicegerichtheid was één van de dingen die de Amerikaanse intercultureel coach Lisa Ross-Marcus opviel toen ze ruim 30 jaar geleden naar Nederland kwam: “Toen ik hier voor het eerst in een restaurant kwam, kon ik de reactie van het meisje dat ik wenkte gewoon niet geloven. Ze zei letterlijk: ‘Zie je niet dat ik bezig ben? ’” Volgens Lisa zijn er verschillende redenen waarom de servicegerichtheid in de Verenigde Staten anders is dan hier.
Dit blog gaat over de Nederlandse (zakelijke) cultuur en hoe die wordt ervaren door mensen (met roots) uit andere landen en culturen. Het hoofdstuk gaat dus niet over hoe of wie de ‘de Nederlander’ is. Cultuur gaat immers over hoe je de werkelijkheid waarneemt en niet over hoe de werkelijkheid is.
Iedere cultuur heeft een eigen gevoel voor humor, met eigen grappen en gevoeligheden. Grappen die mensen in het ene land doen schateren van het lachen, kunnen in een andere omgeving tot pijnlijke stiltes leiden. Bij cultuurverschillen in humor gaat het er vooral om wat wel en niet door de beugel kan. Zo kan humor volledig stuklopen op andere percepties over hiërarchie. Twee medewerkers die samen lachen om hun baas: dat kan in de meeste culturen nog wel – mits die baas er niet bij is. Als die baas echter de leider van een land is, of de koning of de koningin, dan is het in veel gevallen oppassen geblazen. Toch hebben alle culturen iets belangrijks gemeen als het om humor gaat.
We hebben ze allemaal: stereotypen en vooroordelen. De hele dag door is ons brein bezig met het structureren en benoemen van dingen, gebeurtenissen en levende wezens. Tegelijkertijd kloppen stereotypen vaak niet, en vellen we – overtuigd van ons eigen gelijk – regelmatig een oordeel over het gedrag van mensen om ons heen. Discriminatie komt in alle bevolkingsgroepen van de wereld voor; iedereen maakt zich ongewild en onbewust weleens schuldig aan racisme. Laten we daarom deze actuele thema’s eens onder de loep nemen: Wat zijn stereotypen? Hoe ontstaan vooroordelen? Wat is het verschil tussen discriminatie en racisme? En wat betekent de term ‘wit privilege’?
Hoewel cultuur relatief is, ieder land allerlei subculturen kent en onze persoonlijkheid niet alleen door cultuur wordt gevormd, kan het weldegelijk effectief zijn om jezelf onderstaande vragen te stellen, als je met verschillende culturen samenwerkt:
Als productmanager voor België en China werkte de Belgische Fanny Spruytte een aantal jaar voor een Nederlandse uitgeverij. Om de boeken van deze uitgeverij onder de aandacht te brengen besloot Fanny, samen met een collega, een aantal dagen op een beurs in België te gaan staan. De Belgische standhouders bleven allemaal keurig achter hun stand, terwijl de bezoekers voorbij liepen. Fanny en haar collega besloten tot een andere aanpak.
Toen ik als 20-jarige voor het eerst in Frankrijk ging werken – en later ook in Spanje, Italië en Oostenrijk, nam ik onbewust mee: mijn Nederlandse directheid, mijn hang naar gelijkheid (de baas is ook maar gewoon een mens) en de Nederlandse stiptheid. Ik wist toen niet: dat mijn directheid bot en arrogant over kon komen op mijn Franse collega’s; dat je respect moet tonen voor ‘de baas’; dat ‘tijd’ een ruimer begrip is in Frankrijk: later op een afspraak verschijnen is heel normaal. Hoewel ik het erg naar mijn zin had in het hotel waar ik werkte, merkte ik dat er soms misverstanden en wederzijds onbegrip ontstonden. Ik begreep niet waardoor dat kwam. Ik kon er niet mijn vinger opleggen.
